Just us wedding!

'Just us' wedding is a blast! Ooit in de jaren 90, toen trouwen helemaal niet zo hip was, en eigenlijk 'not done', gebeurde er in mijn ogen iets heel raars; een stel uit ons vriendenkring ging op reis naar New York, en voor hun vertrek verstuurden ze een kaartje met de uitnodiging voor het trouwfeest en een droge melding 'wij zijn getrouwd'. De familie was lichtelijk geschokt - zij wilden er graag bij zijn! Maar na de terugkomst werd een gezellig feest georganiseerd waar alle verhalen rijkelijk verteld werden! En ik wilde maar een ding - trouwfoto's zien!!! Toen kwam de tweede schok, er was een trouwfoto - één! Deze was klein, nergens op lijkend en de bruid had een broek aan. Dat verhaal is mij altijd bijgebleven. En het paar - zij leven lang en gelukkig samen en hebben een geweldig gezin met veel kinderen! Afgelopen weken heb ik heel veel wedstrijd-foto's bekeken met het thema wedding story telling. Nu ben ik gek op story-telling in beeld met welk onderwerp dan ook, maar ga zelf vaak voor de glamour en perfectie in bruidsreportages meer dan dat ik andere genres inzet. Een persoonlijke voorkeur en de voorkeur van mijn bruidsparen, die er echt alles aan doen om die dag glamoureus eruit te zien! Daar moet ik in hun stijl en wens aan voldoen.

De beelden van de 's werelds topfotografen waren in deze wedstijd uitmuntend vertegenwoordigd, maar mijn oog viel op 3 wel hele bijzondere verhalen. Uitzonderlijk - omdat ze minder voordehandliggend zijn, omdat ze anders zijn, omdat ze alles zijn wat mijn hartje ook beheert! In alle drie verhalen draaide het maar om twee mensen en om hun liefde voor elkaar. De beelden waren vol tederheid, liefde, vreugde, emotie, ze waren zo speciaal omdat het bruidspaar zich nergens anders mee bezig hoefde te houden dan elkaar. Ze waren er alleen, met z'n tweetjes. Behalve een getalanteerde fotograaf, die hun bijzondere momenten tot een waar beeldensprookje maakte en de ambtenaar was er niemand anders bij. Het bijzondere wat hieraan af te lezen was - is de prachtige intimiteit, die binnen een groter gezelschap onmogelijk zou zijn. Hoe ik het zou doen? Dat weet ik ook:

-een klein kapelletje op een rots met uitkijk op azuurblaauwe zee. Hij... ik... ons kindje met de ringen. Een priester, die door goedkeurend oog van God ons bezegend. En uiteraard een topfotograaf die ons sprookje veillloos en op de mooiste wijze ooit vastlegt - wij willen het over 100 jaar nog kunnen navertellen, aan onze kinderen, kleinkinderen, en de vele generaties die volgen. Wij willen dat zij ons trouwalbum opendoen en daar samen met ons zijn. Dat zij vol verwondering bekijken hoe mooi het was en hoe liefdevol. Oh ja, en een ober zou ik ook inhuren - er moet tenslotte iemand voor champagne en hapjes zorgen! :)